AŞKINI NÛŞ EYLEDİM

Merhamet göç eyledi, yüreğin taşa döndü
Yazı hayal ederken baharlar kışa döndü
Aşkını nûş eyledim, hâlâ ayık değilim
Yalanın tezgâhında hakikat düşe döndü

SENİN KADAR YAKAMAZ

Deryayı özlemeyen ırmak coşkun akamaz
Ne gül ne de karanfil senin gibi kokamaz
Senin kadar yakmadı ne Leyla ne de Şirin
Dünyada hiçbir ateş senin kadar yakamaz

ÖTEKİ YARIM

Bütünün yarısıydım, öteki yarım oldun
Ben bir köhne kovandım, içinde arım oldun
Bir güneş gibi doğdun karanlık ufuklardan
Çeyrek asırdan beri göz nurum, karım oldun

EFKÂR ÇÖKER AKŞAMA

Yolunu gözler durur, her gün çıkarım cama
Hasretin filiz verir, gönlüm gark olur gama
Zülfünün tellerinde kaybolurum her gece
Sen yanımda değilken efkâr çöker akşama

GÖZLERİN ’BUYUR’ DİYOR

Dilin ’git artık’ derken gözlerin ’buyur’ diyor
’Gönlümün açlığını aşkınla doyur’ diyor
İçime hapsettiğim bu imkânsız sevdayı
Yüreğin onaylarken dudağın ’hayır’ diyor

KENDİMDEN DE VAZGEÇTİM

Hüzün kadehlerinden hicran badesi içtim
Söndü umut çerağı, kendimden de vazgeçtim
Dudaklarıma taktım acziyet kelepçesi
Konuştum da ne oldu, artık susmayı seçtim

M. NİHAT MALKOÇ