Dağılmıştı tutunduğumuz hayatın ipi
Yaşamımızın
Hangi istikrarla süreceği mechulken
Artık insan ilişkilerinde
Hüküm verelim birbirimize.
Hayati değerlere çizilen dar uzun yolları
Kusulan asılsız nefretleri konuşalım yüz yüze...

İnsani davalarımız kocaman olmuşken
Bizler, hep yorgunluklarımızla sürüneceğiz...

Neden, bu kin?

Neden, bu şiddet?

Hadi...
İçimizdeki zehri kusalım.
Kimseyi küstürmeden
Geçmişin acı izlerini toprağa gömelim...

Kaybolan zamanda çaresizlikler
Kat kat büyürken
Nefesler kırık yüreklerle zaman geçmişken
Takvimler
Aylardan yirmi iki nisan gününü gösterirken
Çırpınan yüreklerin haykırışları
Yaşanan acının rengini anlatıyordu...

Sevginin gücü kör zihinlere merhem olurken
Kırılan dalların
İçimizde ezilen hücrelerin
Ağırlıkları üstümüze yapışıyordu...

Yer kabuğunun olağanüstü gücünü
Nehrin kıyısındaki
Yalnızlığımızla duyumsayarak
Ağırlığımızla taşıyorduk...

Bundan sonra istiyorum ki:
İnsanlık adına değerlerin arttığı
Yüreklerdeki acıların sona erdiği
İçimizdeki kara bulutların dağıldığı
Musmutlu günler yüreklere serpilsin...

İyi bilinmelidir ki;
Kitap ile bütünleşmeyen yürekler
Gelecekte aydınlık günlere kavuşamazlar.
Kitap; en güzel ve en yakın hayat arkadaşıdır!

Mehmet Öksüz