Gökyüzü Hikayeleri-5- (Şair Ve Prenses NOKTA)

Ve şair kan ter içinde uyandı.
Sık, sık görür olmuştu bu kabusu,
Bir karabasandı üzerine çöken.
Hayırlara vesile olsun diye düşündü.
Nedir bu başıma gelenler. Ben basit
Bir şairim. Hayallerimin prensesi. Ve şair
Ona aşık oluyor. Hayat ne güzel yaşamak
Ne güzel. Nasıl da etkilenmişim. Korku,
Yüreğimde kol gezerken. Yatalak olmuştum.
Diyardan diyara uçmuşum Bir güzel için ne
Hayaller kurmuşum. Meleklerle bir karyolanın
Ayak ucunda bağdaş oturmuşum. Uyuyan güzele,
Arkadaşlık etmişim. Sabah oldu kabus bitti.
Gecenin karanlığıyla beraber Prenseste kayboldu gitti.
Bu bir rüya idiyse yaşadığım iyisiyle kötüsüyle,
Yaşandı bitti.

Aslında bu rüya böyle bitmemeliydi Şair çok uğraştı
Ama olmadı olamadı. Şair bir daha sevmemeye yemin etti.
Şair kalbini yerinden çıkarıp toprağın o kadar derinlerine gömdü.
İstedi ki hiçbir prenses bir daha o kalbi bulup çıkartamasın.
Aslında bu rüya böyle bitmemeliydi. Şair hala
inanıyor ki, Anadolu’nun bir çok minik kentlerinde hala
Prenses olduğunu bilmeyen o kadar çok PRENSES yaşıyor.
Ve prensleri tarafından keşfedilmeyi bekliyorlar.
Bunu ister şiir olarak kabullenin ister dertleşme olarak kabullenin
şair bu Yazıyı yazma hakkını kendinde buldu NOKTA

Aslında şair yine sözünü tutamadı.
Yine tek başına Sevda yollarında yeni yüreklere doğru yürümeye başladı.
Acılarla yoğrulmasaydı başka türlü nasıl yazabilirdi şair.

Prensesime;
Yüreğim ellerim Göz yaşlarım kalemim oldu

06-07-2006-Perşembe

Tuğrul Ahmet Pekel