Kızıl bir gün batımı İzmir’de..
Yakalamak için uzatıyorsun ellerini,
ha tuttun ha tutacaksın.
Dirhem dirhem içine işleyen bir sızı.
Bir bakıyorsun,
avuçların gün batımı yanığı..
Sevimsiz bir haziran akşamı gölgesi,
korkularını bırakmak için dolaşıyor,
hayalet misali düşlerinin sahillerinde..
Bir dalgınlık,
bir panik.
Sızını mı düşünsen,
korkuyu mu düşlesen.
Bir kararsızlık ki sorma gitsin..
Diline doluyorsun sarmaş dolaş bir sevda türküsü,
gözlerinin kıyısında uzaklardan bir memleket,
içine yığılmış bir serseri hasret..
Dalıyorsun,sulanıyor yeşili,
filizlenip,boy vermesi için.
Kim bilir diyorsundur şimdi,
kaç bahar izin verecek,
özlem kokulu sıla çiçeklerinin açmasına,
aşk kokmasına..
İlk yalnız doğum günün bu,
hüznün masasında kutladığın.
Elinde kör bir bıçak,
gecenin karanlığını kesmeye çalıştığın.
Rüzgarlara verdim kokumu sana getirmeleri için,
kuşların dilinden dinle,
nice mutlu yıllara dileklerimi..
Biliyorum şimdi diyorsun ki;
Nasıl olacak,
nasıl dinecek bu hasret sanki ölüm..
Sen de bilmelisin ki;
Burada da hasretin adı sensin gülüm...

Çınar Göle