Anlatılmıyor bazı şeyler.
Anne anlatılmıyor.
Baba anlatılmıyor.
Eksik olan herşey gözyaşı oluyor da
Anlatılmıyor !
Gecenin ortasında üstünü örtenin yok !
Düştüğünde kaldıranın yok !
Yaraların çocukluğunda arkadaşınla ettiğin kavgadan değil
Anlatılmayan herşeyin yokluğuyla ettiğin mücadeleden oluyor.
"Yüküm ağır.." diyorsun gülüyorlar.
Bilmiyorlar ki !
Anlatılmıyor ki !
Soğukta ellerim cebimde giderken ben
Onların ellerini tutan babaları vardı.
Ben patronumdan azar işitirken
Onların anneleri vardı
"Evladım al lazım olur."diyerek harçlığını veren.
Ben bile bile kaybettim.
Okulu boşverdim.
Çünkü...Çünkü...
"Ailesini kürsüye bekliyoruz "dediklerinde
Kimsem yoktu ki gurur resmi çektireceğim.
Gözlerimin aradığı ailem yoktu.
Neyi nasıl anlatabilirdim o an !
"Yok." diyebilir miydim?
Anlatabilir miydim?
İşte diyorum ya;
Anlatılmıyor!