O YÜREK 3
Bir dost, bir yürek, yıllar yıllar sonra…
Geleyim , “bir acı kahvenizi içeyim” derse,
Hele hele bu bir öğrencin olursa,
Ne duyasın içinde!
Düşünki bir kelebek uçarken,
Konarsa bir yaşlı kirazın dalına,
Düşün ki bir gariban gezerken çölde,
Birisi su uzatıyor sana…
Gönül bu gönül,
Öyle duygularla yüklüdür ki insan,
Bir ses, bir yazı, bir hatıra,
Bir tebessüm, bir şaka,
Can verir ona.
Sen onu o zaman görseydin,
Saf, pırıl pırıl parlayan gözleri vardı.
Çok az konuşur,
Dersine önem verir,
Saygıda kusur etmez,
Ben de içimden,
İşte “Atatürk’ün kızı” derdim.
Zamanlardan bir zaman,
Beni o günlere götürdü,
Bütün öğrencilerim ayrı ayrı güzel,
Kavga ettiklerimde oldu,
Olsun,
Hepsi ayrı ayrı güzel.
O dağ köylerinde,
Asker ocağında,
Hep onların şarkılarını söyledim ben.
Bilemezsin onları,
Onlar da kendileri belki bilemezler,
Ben bilirim.
Hepsi de ayrı ayrı destandır onların.
Gurbet kuşlarıydı onlar.
Hasreti, sevmeyi ,arkadaşlığı,
En iyi onlar biliyordu.
Her pazartesi sabahında,
Ve Cuma okul dağıldığında,
Yürekten bir istiklal marşı söylemeleri vardı ki
Uçan kuşlar bile dururdu.
Ah o bayramlar!
Renk renk, çiçek çiçek,
Bando eşliğinde,
Remi geçitler,
Okunan şiirler..
Yok şimdi o heyecan,
O milli his,
O duygu…
Ancak o sevda,
Benim öğrencilerimim ruhunda
Kaldı artık.
Yine onların yetiştirdikleri, onları,yeşertip, büyütürse, büyütecek.
Yine her bayram çocukların elinde al bayraklar,
Ben Atatürk’üm diye haykıracak!
Onlar yok dedikçe,
Benim öğrencilerim
Binlerce yürek, binlerce çiçek,
“Biz varız
Ve biz buradayız” diyecek.

Ve zamanlardan, bir zaman, birisi çıkacak,
“Hocam bir kahve içmeğe varmışın” diyecek
Yusuf Yılmaz

Beğen