Boş bir arazide sırf bina dikmek için kesilmiş,
Bir meyve ağacı gibiyim.
Laf olsun yaşıyordum işte.
Gelip geçenler göz hakkı deyip ömrümden çalıyordu.
Yaşarken dokunurdu faydam onlara.
Ölümüm kaçınılmaz hazin son.

Oysa daha fidanken ben.
Sulayıp bir büyüten vardı beni.
Ölümüm en çok onu üzdü.
Gözünden sakındığı nazlı yavrusu artık yok.
Her sabah erkenden kalkıp beslediği nar ağacı,
Darağacına kurban gitmiştir dünyanın.
Kötü insanların son kurbanı olarak.

Ağaç gözü yaşken, ağaca bakanın hayatı telaşken,
Yiter en güzel zamanlar.
Geçmiş günler ömürde bir kum saati.
Vadesi dolduğunda geri dönüşü olmayan.

İçiçe geçmiş bir zıtlık.
Bir yanı kurt casusluğu, bir yanı ürkek ceylan telaşı içinde.
Son nefesinde bile dünya arzusu.
Ve cehennem azabı korkusuyla.
İnsan var olduğundan bu yana gelen hakikatler ışığında.
Amel en güzel ağaç meyve veren.