Hangi mevsimdi seni benden ayıran?
Niye bu kadar gözyaşı döktük?
Neyin nesiydi bu gözlerimizdeki hiçlik duygusu?
Söylesene sevgili!
Hangi mevsimdi seni benden ayıran?
Susma zamanı değil artık!
Sana susarken anlatamadiklarimi söylüyorum,
Sana susarken soramadıklarımı soruyorum.
Ve Gözlerimizdeki hiçlik duygusunu anlamaya çalışıyorum.
Susma sevgili!
Söyle bana,
’Biz’ kavramına bu kadar çok alışmışken,
Niye bu kadar çabuk katlettik onu?
Şu sayfaları kirletmek
Ve yine Satır aralarında gözyaşı yerine,
Biraz sen biraz ben biraz da biz olsa,
Daha iyi olmaz mıydı?
Arada hayallerimize de yer verirdik.
Susma sevgili!
Bu sevdaya ağır gelen şeyleri bırak bir kenara.
İlk önce susmayı bırak mesela.
Geceleri yalnızlığımla konuşmalarım son bulsun.
Hasret bırakma sesine,
O kadar özledim ki çünkü.
Sesini unutmaya cesaretim yok,
Duymaya ise sensizlik engel.

Ben bu şiirde haykırdım sana,
Artık duysan da bir duymasan da.
Ama özledim ben,
Bu sefer sadece sesini özledim.
Susma sevgili!
Bir şarkı söyle,
Şiir okusan da olur.
Yeterki susma sen!
Unutmaktan korktuğum sesine,
Kulak vermek istiyorum.
Ufaktan fısıldasan yine yeter.

Bir telefon etsen,
’Geldim’ desen.
Ben şaşkın şaşkın susup kalsam.
Sen yine ’geldim’diye seslensen.
Sonra ben kendime gelsem.
Sonrasında,
Gitmesen hiç.
Bitmese bu rüya,
Ben hiç uyanmasam,
Dursa kalbim,
Sevmese bir daha sen gibi bir başkasını.