benim büyük laflarım hiç olmadı
hep kendimden üstün gördüm bir insanı
bir hayvanı da hiç ezmedim
üzmedim yanaklarını çocukların
annelerin ellerini öpmek için hep can attım




benim bir insanı üzecek kadar mısralarım olmadı
daima boynu kıldan ince biri kaldım
payıma düşenden fazlasını almadım sofradan
bir şehirden ayrılırken sırtımı dönmedim tanıdıklarıma
sevdiklerime kalbimi açık bıraktım dört mevsim




benim kirli işlerim, gizli oyunlarım hiç olmadı
olduğum gibi yaşamaya gayret ettim
yemin ettim serçe kuşlarına aşkla yol alacağımı
düş kurmaya devam edeceğimi her geceye
hece hece anlattım




ve benim yüzümden mutluluğundan olan olmadı
kim kıyıma uğramışsa ellerimden kaçak bir çay içmiştir
kim haneme selam vermişse hoş söz duymuştur heybemden
kim gözlerime güzel bakmışsa güzelliği benden çok tatmıştır