ÇANAKKALE
Yusuf Yılmaz
Anadolu da, aynı anda, aynı zamanda, dokuz ayrı cephede,
Dokuz cephenin ayrı ayrı dokuz yerinde,
Dokuz çeşit düşmanla çarpışıyordu.
Çanakkale yanıyordu.
Dağlar Türk doğuruyordu!

Dede, baba, oğul, torun aynı cephedeydi.
Türküm diyen herkesin yüreği Çanakkale’deydi.
Oğul ağır yaralıydı, baba doktordu,
Bağırsakları elinde yaklaştı ;
-Baba beni tanımadın mı?
-Sıraya gir, herkes senin gibi.
Beş dakika sonra oğul sırada şehit olur.
Baba evladının acısını yüreğine gömer.
Ama asla adaletten ayrılamaz.
Çünkü devletin imanı adalettir.

O ruh,
Yalnız Türk Ordusunda vardır.
Onun için Allah’ın ordusudur.
Şefkat, merhamet, vefa,
Ve kahramanlık duygusuyla yoğrulmuştur.
Onun için Çanakkale,
Aynı zamanda Sakarya’dır.

Karanlıktan aydınlığa çıkınca,
Hürriyetin havası her yeri sarınca,
Geziyorum yurdumda rahatça.
Çocuklar oynamak hakkınız,
Çanakkale olmazsa, oynayamazsınız.
Kalbinizden Çanakkaleyi hiç ayırmayınız.

Vatan, bayrak, mukaddesat söz konusu olunca,
Geliriz bir araya.
Dara düşünce başımız,
Canlanır içimizde,
Çanakkale hatıralarımız.