yüzümüzü aynaya asıp
aslın üstüne çektiğimiz astarla
robot resmini çekiyoruz
ifadesizliğin


hepimiz
dış kapı isimliği gibiyiz
aynı klavyeden çıkma
kapı numarası yanında


hayalini kurduğumuz uçan dairenin düş ayağı
yere basıp
kimi peşin
kimi vadeye bölünmüş taksitini öderken bir yandan
aynı düşün ortağı olan yan dairenin yabancısı olmak
bir türlü gidemediğimiz o uzak köyün
adı konmaz lanetidir üstümüzde


şimdi herkes
yangında son kurtarılacak eşyadır kendine
ve kimsenin canı
panik anında lütfedip kırılacak kadar camdan değildir


sen,
müstakil evim ol bana
tapusu senin olsun


ben,
yatıya kalan ömürlük misafir
çayın yanında kurabiye
çizgili pijama
elde kumandayla sızan uyku
sen,
hepsine bekçilik yapan baş ucu

ha bir de,

keçili kaleminle yaz adımızı yan yana
etrafına çit çekip
kalbi koyarım
ikisi arasına


nokta.