Düşündüm ikimizi geceler boyu
Geçti gözlerimin önünden yaşananlar
Boğuldum düşüncelerimin sığ sularında
Sensiz kıyılarımda kayboldum
Koptu içimde fırtınalar
Her taraf tufan
Estikçe aşındırdı kayadan zerre gibi
Aldı götürdü bedenimden parça

Med cezir yaşadım her dolunayda
Sensizliğin dipsiz kuyularında debelenip durdum
Gözlerim umutsuzca bir ışık aradı
Ayrılığı yakıştıramadım kendime
İlkimsin ahir evvelimsin sen
Cemre olup düştün yüreğime
Kar taneleri gibi eridin bedenimde
Baharı müjdeleyen mevsimler gibiydin
Seninle hayata merhaba dedim
Meğer sensiz bir hiçmişim
Ama şimdi yoksun

Sol yanım yarım kaldı bak
Neydi bu kadar acelen gitmeye
Yoksa bir bekleyenin mi vardı
Hani hiç ayrılmayacaktık ölümsüzdü sevdamız
Bir pamuk ipliğine mi bağlıydı
Ettiğimiz yeminler yalan mıydı
Buruk bir kahve tadında kaldın
Susuzluktan kuruyan dudaklarımda
Olmasan da yanımda

Bu can çıkmadıkça bedenimden
Eksilmeyecek sana olan sevgim yüreğimden
Sen nerden bileceksin ki
Ben düşen her kar tanesini
Ölümün soğuk nefesini hatırlatıyor diye sevdim

Bir gün sen de anlayacaksın
Yüreğine düştüğünde aşk ateşi
Yalan sevdaların gerçeğe dönüşmediğini
Uyku girmeyecek gözlerine
Sabahı zor edeceksin
Tarifsiz bir korku kaplayacak yüreğini
Keşke diyeceksin gözyaşları eşliğinde
Giden geri gelmez bilmez misin ...




Refik
12 . 01 . 2018
İstanbul