Bu dünyadan senle ben geçtik
Ayın yükselişi ürpetirdi bizi
Yanılmış bir sevdaydı belki bizimkisi
İçimde bir çocuk sana koşmak isteyen

Güneş gözlerinden doğardı günlerimize
Çırpınan hasta yüreceğinden geçerdi
Dönsem sana geri azıcık nefes alırmıyım acaba
Kendimi anlamıyorum seni ne kadar anlayabilirim ki

Kapatmaya çalıştıkça açıldı yaralarım
Senin yerin dolmaz oldu her seferinde
Yüreğimde her an büyüyen bir sızı
Elini uzatıp beni çekebilecek kimse yok

Gökler akmaya başladı yalnızlığımın kentinde
Ürkek bir çocuk gibi karanlık sokaklarda yürüyorum
Ellerim ceplerim yüreğim
Hüznün kederin sensizliğim dolu

Yalnızım küçük kadınım
Bitkin umarsız
Şiir yazmayı yasaklamalı belkide
Bir uzun yolculuğa çıkmalı karanlıklara dalıp

O küçük gözlerine nasıl sığardı o kocaman aşkımız
Kedileri ikimizde çok severdik
Ve yalnızlığın başkentinde gözlerim akarken
Seni çok özledim küçük kadınım