Yaş otuz
saatlerin akrebi vaktimizi
içten içe kemirerek
ruhumuzun can özünü
damla damla eriterek
aynaların cenderesinde kırılarak
yüzümüzü okuyan çizgilerle yırtılarak
kendimizden geçirmiş

anılar, zihin odasında kilitlenerek
arasıra kendisiyle konuştuk
baş ve kaş ucumuzun uzaklığına kavuştuk

Yaş otuz
kat kat yükselen yaşımın duvarına
beynimi emen yastığımı dayayarak
geçmişin tuzağında demleniyorum
bu alnımda ki kirli çizgiler
nasılda akrebin dişlerinde yırtılmış
kaldırımların kırık izlerinde dertleşen karıncalar
başıma taçlanarak konan bulutlar yanmış
anıların renkli sayfası
siyah beyaz fotoğraflara karışmış
geçmişin bedeni bizden artık kör
geleceğin remzi önümüzde köprü
dünyanın toprağı avuçlarımızda yokuş
gün doğuyor
gün batıyor
zamanın gemisine bindik
arasıra vurgun yedik
arasıra adaların dumanına el salladık
birazda gülistanların kokusunu aldık

çöllerin seraplarında kum fırtınası
eser, tarih sayfasının içersine

yüreğimizin sobası vakit yakıyor
katlanan yaşlı duvarlar ruhumuza çökerek
vuslatın istikametinde artık yokuz

Özkan Karaca