“Çocuk susar” dediler.
Sustum!
Sokaklardan korkar
Parka gidemez oldum.
Hapsettim dört duvar arasına kendimi
Bedenimi astım tavana belimden.
Kendi etrafımda dönerken
Çığlıklarım duyulmaz
Kilit vurdum dudaklarıma
Havada asılı kaldı sözlerim.
Öyle ya!
Çocuk susar!
Gözlerimi mıhladım yere
Geçerken kâbus tünelinden
Fırlattım öfkemi yukarıdan aşağı…

Tarağı vardı elimde annemin
Tararken saçlarımı
Sapığın elleri geldi aklıma
Alazlandı birden yüzüm.
Korkularımın gölgesi kemirirken beynimi
İçimdeki karanlık öfke
Boğazımdan aktı şelale gibi aşağı…

Kırağı düştü cemre yerine
Oyuncaklarıma olan histerik bakışlarıma.
Onlardaki hazan iklimi
Hüzün saçıyor.
Tarumar olmuş
Kehribar sarısı saçlarım
Gözlerimden düşmüş aşağı…
*
Gözdağı verir gibiydi
“Çocuk susar” söylemleri
Zaman ilerledikçe
Çaresizliğimin duvarlarına çarpan
Gecenin örtüsü sardı etrafımı
Gözlerim geçti kendinden.
Süpürdüm
Bütün duygularımı kilimin altına
Başkaldırdım tüm susturanlara
Gerilla oldum yürek duvarlarında.
Güvercin uçurdum
El kadar yüreğimden
Çocukları susturanlara!
Öpücük kondursun diye yukarıdan aşağı…


Mustafa KARAAHMETOĞLU
24.02.2018