Büyüdükçe küçülen insanlar sonucunda
Körkütük cehalete yanarak ölüyorlar!
Cümlesinin kaderi bir namlunun ucunda?
Aynı iğrenç yalana kanarak ölüyorlar!

Gecenin bir yarısı savrularak enkazda
Uyurken kavrularak merhametsiz yalazda
Bazen anne karnında; karlı yolda, ayazda
Veyahut da kundakta donarak ölüyorlar!

İklim zehir ediyor baharını, yazını
Hiç kimseler duymuyor kısılan avazını
Dağ başında caniler kesince boğazını
Rüzgâr gibi aniden dinerek ölüyorlar!

Yeryüzüne dağılıp rızk ararken devranda
Patlıyor bazıları beklenmedik zamanda!..
Madenlere dalıyor binlercesi bir anda
Gönüllü yeraltına inerek ölüyorlar!

İnsan şeytana uyup şaşabilir mesela
Başına bir araba düşebilir mesela
Bir canavar karnını deşebilir mesela
Şehirde minibüse binerek ölüyorlar!

Mum olup erimektir aydınlığın bedeli
Alnında yazmıyor ki kim velidir kim deli
Yurdumun sokakları mayınlarla döşeli
Bilmeden bir köşeyi dönerek ölüyorlar!

Sel suyuna kapılıp durulan mı istersin?
Sırra kadem basarak sorulan mı istersin?
Kurşuna kafa atıp vurulan mı istersin?
Doğru yaptıklarını sanarak ölüyorlar!

Vicdanlar törelere göz yumar inadına
Şiddetin, tecavüzün düşen var mı ardına?
Medet umar âdeta susarak celladına
Birçokları korkudan sinerek ölüyorlar!

Hayat öyle tezat ki, öyle karmakarışık
Kimi zulme doymuyor, kimi zalime âşık!..
İçte yaşam sevinci… gözlerindeki ışık
Kayan bir yıldız gibi sönerek ölüyorlar!

Hangisine üzülsem, ağlasam hangisine?
Yüklesem umutları umudun terkisine…
Yaşam denen limandan kaderin gemisine
Nazlı kelebek gibi konarak ölüyorlar!

01 12 2016
Salih ERDEM