ve bil ki sevgilim
olmayan sevgili;
duygular dillenince
kuytularımda,
kasıklarıma düşerken
zerresi her anın
ısırıp alt dudağımı
zirvelerine tırmanıyordum
dağlarımın ki
dağlarım sendin

ve sen bilemezsin..

yalan söylemeyi
beceremeyen çocukların
düşleri karışıyor gözlerime!
içimden sana
şarkılar söylemek geliyor
çirkin ve kırgın sesimle

ve sen bilemesin.

hiç sorulmamış
bir soruya verilmiş
yanlış bir cevap
gibiyiz şimdi.

nerede nasıl olduğumuzun
bir önemi yok.
kapatıp gözlerimi,
yüreğini çağırıyorum
en derin yerlerime
tutup ellerini
bırakmak/sızın
zirvelerine tırmanıyoruz
dağlarının ki

umutlanıyor yerin yüzü
umutlanıyor sular
ve kar.

bilemezsin.

değişmiyor
unutulmasını beklediğimiz
hiç bir iz.

gözlerini aç!
çeke çeke!
saçlarımın kırıklarından
dik karşına hesap sor
hep aynı cevabı bulacağın
bir yüze ki
şşş tamam

-içimdengeldi-

içini yerim derimde
ıslanır dilim
uslanmak/sızın

ve sen bilemezsin..

ruhumun derinliklerinde
yüreği delen bir iğnenin
ucunda kalakalıp!
camdan kulelere düşen
o gölge
o karanlık ses
ıslak nefes
benim sana ulaşmayan
soluğum şimdi ki

sen bilemesin..

kaybedilmiş günlerinin
sorulmayan hesabı
ödenmemiş kaç düş
bıraktıysa arkasında.
hayır!
buna izin vermiyorum.
bir şiire benzemesine
izin vermiyorum.
yazmıyorum artık
yaşıyorum.

-tekbaşıma!-

ki sen bilemesin..

yorulup kendinden
bir gün kaçarsın diye
kentime....

içimden deniz geçiyor
yüreğiM!
nefesini tut.
ve dal şimdi içime.

boğulmayan ve tutuşamayan
ölmeyen ve öldürülemeyen
bir lanetli gibi
yaşamaktan sıkılıp
sana sarılıyorum
bilemezsin..





(...)