56
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1644
Okunma
Hücreme dolan hüzünlerimi ağırlıyorum
Güneşin bile uğramadığı kramp halinde
Gardiyanların fukaralıkları aklımın ucunda
Tutsaklığım aç çocuklarını ne kadar doyurabilir
Bütün bildiklerimi söylüyorum geceye
Duvarlar açlığın çaresizliğinde üşüyor
Havva ile adem gelir aklıma
Müstehcen olsa da çıplak halleri
Elmayı çalmaları bir açlığın oyunu
Açlığın beyni kemirdiği bir gerçek çıkar ortaya
Akıllı bütün yasalar sanki birer kahkaha
Ağıtlar boğuluyor çocukların hıçkırıklarında
Duyuyor musun açlığa büyüyen çocukları
Çiçeklerde artık gülmüyor
Küresel bir sevgiye aç bir dünyadayım
Şiirler yazdım türküler söyledim
Urganlar geçerken boynumun üstünden
Kayadan açan çiçeklerden demet
Dağ başlarında kar oldum
Yıldızların üstünde güneş
Gökyüzünde umut umut bulut
İnancın en onurlusunda ay ışığı
Bak çocuk hücremde bile karanlık kırdım
Bir mum yak çocuk bir mum yak
Isınsın dünyanın buzdan elleri
17.5. 2008-
SOKAK ŞAİRİ