Sen ben ve kahve kokusu

Kahvenin köşesinde
Elimde kahve fincanı
Güne hayıflanıp kaldım
Kulağımda su gürültüsü sesler
Senden kalan kahve kokusu ve
‘’ Hadi kapat fincanı’’ sesin

Sen kahve seviyordun bense seni
‘’Birde sıgaranı bana doğru üfleme’’ sesini
Sana gelirken karanfil çiğniyordum nedense,
Dayanamayıp yine de bir sıgara yakıyordum
Tembihine rağmen gülüyordun hoşuma gidiyordu

Çiçek seviyordun nedense sarı tercihinde
Sarı saçlarınla uyumundan mı ne bilmiyorum
Az konuşurdun oldukça az, bense coşuyordum
Üç kez beş kez canım diye seslenişime sadece,
‘’ ne’’ diye ince kadife tonunda ki sesin gelirdi

Gözlerin konuşuyordu
Kocaman parlak delice
Sevişirken farkına varıyordum
Gül kokun üstüme yağdıkça
Kendini bir boşluğa bırakışın vardı
‘’ Sadece sev’’ diye haykırıyordu sanki

Tabi yoksun bilmiyorsun bilmem kaç sene oldu
Kaçıncı kahve kaç sıgara bilmiyorum kahve boşaldı
Gün günü böyle öldürürken bende ölüyorum sessiz
‘’Yalnız değilsin ki sen’’ diye hep taş vurdun durdun
Bir görsen yalnızlığımı halime kedi köpek ağlıyor

İçimi yakan kor ateşten
Çekip kendimi kurtaramadım
Bir hastalık kör bir tutkunluk belki
Bu yaşanmışlığın ağır yükü sırtımda
Bulunduğum yerlere ayak uyduramıyorum

Ahmet Coşkun