Yıllar önce, yaz kış bacasından dumanı tüten sıcacık bir ocakbaşında gelmişim dünyaya. Anam, adı Selma olsun demiş.
Büyümüşüm düşe kalka, ağlamışım gülmüşüm, kedileri köpekleri, çiçekleri böcekleri sevmişim.Sevmişim işte kalemi defteri boyaları sevmişim, yazmışım çizmişim. Nasıl yazılmaz ki bizim köyde her yer yemyeşil.
Şimdi ben, mış’ları mìş’’leri bir tarafa attım çünki artık okula gidecek kadar büyüdüm. Zaman geldi geçti ben yetişkin kız oldum. Yatılı bir kız okulunun kapısından ilk adımlarımı attığım anda başka bir hayata sıfırdan başladığımı o gün anladım. Bir çok yabancı kızlar ...ama ben hemen kaynaştım aralarına, sıkı dostluklar kurdum, arkadaşlar edindim hiç kopmayan bağlarla bağlandık birbirimize, bir anlamda mecburduk çünki kocaman bir aile olduk, dört yıl beraber yaşadık gece gündüz dillere kolay.
İşte tamda o yıllarda aşkı buldum, uzaktan uzağa sevdim mektuplar yazdım, defter aralarında çiçekler kurutup sevdiğime yolladım, şiirler yazdım, aşk insana neler yaptırıyorsa hepsini yaptım hiç pişman olmadım bir küs iki barışık okul yılları bitti, mezun oldum yani memur oldum. Asıl hayat başlamıştı benim için. O zamanlarda KPS, ÖSYM, ÖSS, LSY gibi gereksiz kurallar yoktu. Ama LYM, CRP, HGB, WBC vs...vardı, hasta vardı, hastane vardı birde ben vardım çiçeği burnunda beyaz melek. Şimdilerde melekler her renk. Derken yuva kurdum etrafım çoçuk doldu. Çalıştım...çalıştım, il il gezdim göçmen kuşlar gibi, çocuklarımı büyüttüm, okuttum, asker ettim, gözyaşı döktüm, acizliğimden değildi ağlayışlarım, özlem vardı hasret vardı, sonuçta ana yüreğim vardı. Evde onların yeri boşaldı, duvarlar üstüme üstüme geldi dik durmak için ağladım, güçlü görünmek için ağladım, ama hep gizli gizli.
Yıllar çok çabuk geçti, oğullarım iş sahibi oldular,evlendiler ve birer birer uçurdum onları. Şimdilerde kızım uçmaya hazırlanıyor daha abilerinin yokluğuna tam alışamamışken. Hastayım ben, günlerce yattığım oldu. Sürekli düşündüm, çok şiir yazdım, bir çoklarını yırtıp yırtıp attım. Niye yırttım bende bilmiyorum, Ruh halim bozuldu kolay kabullenemez oldum olayları, oysa hayatın normal akışı idi. O dik duran, hayata meydan okuyan, güçlü görünen ve hep gülen kadın ben değilim de, o başka biriydi sanki. Ama ben yine o kadın olmak istiyorum olurmuyum bilmiyorum.
Mesleğim boyunca çok dualar aldım, ellerime sarılıp öpmek isteyen hastalarım ve hasta sahiplerim oldu. Onların çarsiz bakışları varya...canını veresin gelir. İşte ben merhamet ve şefkatle sarıldım onlara o bakışlara çaresiz hallerine..
Hep kafamın içinde evime taşıdım hastalarımı çarşıya, pazara, gittiğim her yere götürdüm onları. Böyle işte, koşulsuz seveceksin yaptığın işi, helede hemşirelik gibi kutsal ise mesleğin.Çok dualar aldım dedim ya, koşulsuz kim kimin derdini çeker ki ,eşler bile birbirini çekemiyorken. Allah razı olsun hepsinden, bir çoğu göç etmiştir öteki dünyaya, nur içinde yatsınlar mekanları cennet olsun.
Bu uzun dediğim yıllar içinde canımdan canlar gitti, çok yakınlarım gitti ki yeri doldurulamaz. En son anam babam gitti, onlarında ruhları şaad olsun çok özlüyorum çoook.
Ben kadınım işte, kendini insanlara adayan, hep kendinden önce başkalarını düşünen, sürekli empati kuran, kendi halinde bir anne ....bir kadın. Zaman su gibi akıp gitsede yoluna pes etmeden devam eden bir kadınım, birazda şiir. "Ben kadınım "değilde " ben şiirim" demek istiyorum. Okuduğum kadar da okunmak istiyorum. Çok bişey istemiyorum hepsi bu.

Selma Akkaya