Karanlık ve sisli bir İstanbul gecesi
Evlerin ışıkları sönerken bir bir
Kiminden yükselir kahkaha sesi
Duvarlar ses geçirir
Kimsenin umurunda değil
Kararlı adımlarla yürür sokakta bir adam
Yüzünde ki hatlar çok belirgin
Belli ki çok acı çekmiş
Bakınır etrafına umutsuz gözlerle
Durur ve sigarasından bir nefes çeker
Yoktur elinde beli de gideceği adresi
Aramaktan bitap düşmüş
Kesilmiştir dizlerinin bağı
Bir köşe başında nefeslenir
Elleriyle göğsünü sımsıkı tutar
Belli ki kimsenin görmesini istemediği
Cebinde sakladığı bir şeyler var
Parmaklarının ucuyla çıkarır cebinden
Üst üste yığılmış bir kaç mektup
Ve bir de solgun resim
Ellerinin titremesi sara nöbeti gibi
Sigarasını dudaklarına götürememesinden belli
Sigarasını öyle bir çekiyordu ki
Sanırsın içi bir yangın yeri
İçinde ki acı sanki yüzüne vurmuş
Gözlerinin altında ki mor halkalar belirgin
Yaşı genç olmasına rağmen
Yaşadıkları boynunu bükmüş omuzlarını eğmiş
Belki de yediği darbelerin haddi hesabı yok
Sigarasından son bir kez daha çekti
İçinde ki isyanları haykırırcasına
Karanlık sokak da sisler arasında kayboldu
Beklemek beyhude
Ne kendi kaldı sokak da
Ne de ayak izleri
Yolcu yolun da gerek
İçinde ki yangınlar diner belki ...


Refik
12 . 02 . 2018
İstanbul