Bir acaip olduk, iki gözüm, bir acaip
gülüşlerimiz, kış güneşi çehrelerde
ve haps-olmuş benliğimiz, kendi derinlerine
meğer, bir egoist varlıkmış,insanoğlu.
Suratından önce bakılıyor; ayakkabına

ve utanıyor, emeğin çatlağından; parmakların
nereye tutunsan, eline geliyor,
ar perdesi ve zayıflığı; kibrin.
çoğaldıkça, gördük ki; azalıyor; insanlar..
bir acaip olmuşuz.

büyük puntalı başlıklar atmak varken,
sevgiden yana, cenin, yüreklere,
sevmek ve sevilmek, hoyratça öldürülüyor,
daha doğmamış aşk’ın; gözlerinde.

Ya çocuklar,
illa da çocuklar, iki gözüm

başka yaşamlara,figuran olmakken hayalleri,
safça ve bilinçsizce sürülüyor
menfaatin, muallak geleceğine,
kendi hayatlarının oyuncuları oluyor,
her sokak başında kesişse de yolları.

Ya bir edepsizin elinde paralanıyor çocukluğu,
ya da ebeveynlerinin, töresini süslüyor yokluğu.


Aliye Uyanık..05.01.2018