23/ 10/ 2005 saat 22,05 te Mersin de ,rah metli Neşet ERTAŞ, Iın belgesili seyriyordum.Rahmetli baba yurduna Kırşehir,deki evlerine gitmişti. O sıra da etkilendim ve Köydeki evimiz aklıma geldi ,bu şiiri yazdım.

Camları lırılmış
Duvarları dökülmüş.
Damı da bir kaç yerinden yarılmış.
Garip kalmış ,köydeki evimiz.
Burnum da tüter,güzel köyümüz.

Bir zamanlar kale gibi uzaktan bakardı herkes.
Rahmetli babam için de oturmadı ,doya doya bir kez.
Altı kardeştik,her sabah suyun çağlayan sesi ile uyanırdık.
Temiz havayı içimize bolca çekerdik.
Şehirleri gurbeti bilmezdik.

Küçük büyük büyük hepimiz yuvadan birden uçtuk.
Canlarımızı da kaybettik ,sayılarımızı da eksilttik.
Kimimiz de ,göklerden yerlere düştük.
Hayallerimiz bu değildi.

Yüzümüz hiç gülmedi,yolumuz tersine döndü,
Başımıza beklenmedik ,işler geldi.
Köyümüz bir başka idi.

Koyunlar ,kuzular meleşirdi,
Atlar esekler kişnerdi,
Tavukların ,horozların sesleri.
İneklerin böğürmesini süslerdi.

Ya,havlayan küçük mininin sesi ,hala kulaklarım da çınlar.
Bahçemiz de öterdi ; renga rek kuşlar.
İdris dayıyı çağırırdı kırmış ,kırmış diye çocuklar.
Daha mazide kalan nice güzellikler.

Bir soran olurmu bilmem,kimler yaşardı bu hanede.
Onlar şimdi nasıl nerede.
Hepsi bir birinden ayrı diyarlarda.
Köyünden çok uzaklarda ,gurbet ellerde.
11 / 10 / 2005 MERSİN
Hüseyin YAVUZKAN Kırşehir,e gitti.