Duygusuz,düşüncesizliğe ithaf…

Bütün şehri seyreder iken gönül dağımda,
Düşüncem bağdaş kurdu,zifiri karanlığa.
İnsanlar uyurken rahat, sıcak yatağında,
Uzandım,dirilerin yattığı mezarlığa.

Uyku gecenin kollarında,solurken sessiz,
Karanlık,uzun gecelerin üstünü örter.
Beden cansız gibi,uzanmış yatarken hissiz,
Hangi arzuları rüyalarında raks eder.

Binalar kat kat,kıpırtı yok,ışıklar sönük,
Yükselen bir hayalet ,karanlıklar içinden.
Düşünceler,duygular hangi katlarda konuk,
Güneşi bekler sabah,uyanmaya erkenden.

Gündüzün uyanık mıdır,düşünmeyen akıl,
Diri midir acıyı hissetmeyen duygular.
Örtmüyor cahil beyinleri,başındaki kıl,
Düşmana üst akıl der, kendini aşağılar.

Diriler mezarlığında kurumuş kafalar,
Duyguları nefsani hazlardan ibarettir.
Gerçek mezarlarda gülüyor,kuru kafalar,
Dişlerini gösteriyor,ezelden beridir.

İnsanlar yatıyor gece ,apartmanda kat kat,
Sessiz sedasız rahat,düşüncesiz duygusuz.
Karaca Ahmet mezarlığı daha da rahat,
Yatanlar oralarda daha sessiz kaygısız.