GÜN BATIMI

Her gün batımı hüzünlendirir beni
güneş ellerinin hünerini sergilerken,
bir ressam edasıyla calıp fırçasını,
kızıla boyarken gökyüzünü,
derin bir kederle uğurlarım,
geçip giden anlamsız, itibarsız günleri...

Gece, uykuya davet ederken gözleri ,
öyle bir ağırlık çöker ki kirpiklere,
kapanıverir gözlerin üstüne akşamdan,
belli ki ne bekleyeni var ne beklediği,
hayli zamandan beri,
hayalsiz uyutuyor gözleri ...

Ah yıllar ah!
Neler alıp götürdünüz benden
gözlerimin ferini,
dizlerin dermanını ,
dlimin fermanını.
Eşim, dostum, oğlum, kızım hepsi de unuttular,
ellerimin hünerini.
Oysa ki tepsiler dolusu acardım börekleri...
Kimi kıymalı severdi, kimi peynirli.

Ruhum pır pır ederdi,
kanım kaynardı kanım her yeni güne,
yaşam sevdalısı yüreğim,
börtü böceğe, çiçeğe, kelebeğe
günaydın derdi,
Öperdi ışıltılı anlından güneşi.
Ya şimdi?

Handan Uçak Tunca