Biri ta’n eylemiş, görmeden aslı,
Anlamamış hemi, zanla uylamış!
Her konuya baştır, âşıklık faslı;
Dedekorkut Âşık, Boylar boylamış!

Âşığın elinde, olmaz silâhı,
Diliyle devirir, Sultanı, Şahı,
Âşığa lâf atan, bulmaz felâhı;
Yine de Lüzumsuz, munîs söylemiş!

İşte âşıklığın, töresi budur,
Gönülden kiri yur, bir berrak sudur,
Hakk’a bende olur, dileği O’ dur;
Alanı, tomurcuk, Gül’le paylamış!

Âşığı bilmeyen, hevâda sanır,
Gül’ü hiç görmemiş, onu ne tanır!
Böyleye, nefsinin kölesi denir;
Beytullâhı yıkar, bilmez neylemiş!

Âşık, aşkla şakır, gönüller gezer,
Hakk’tan feyizlenir, ledun dan süzer!
Bu minvâl özünü, süsleyip bezer;
Benliğin öldürüp, kati kuylamış!

Ozan İlo’m, dostun hâline ayna,
Vazife nakıştır, Hakk bilmez beyne!
Kulun hakkın bilen, giyinmez eyne!
Ömür sermâyesin, olur zaylamış!


GÖNÜL DOSTLARININ GÖNÜL İNCİLERİ :


Gönlü pak olanda gerek yok bend’e,
Şiirin bir gül’e bürünür tende,
Yüzünden, sözünden belli ki sende,
Doğuştan âşığın hâli huylamış..............Ertuğrul32

Bilmeyen ne bilir, âşkın hasını,
Gülde temizlermiş, gönül pasını!
Dağlar taşıyamaz, değse yasını;
Âşık ki gönlünü, derde yaylamış!..........................Makberî

ziyan değil ömrün harcanan kısmı
Var imiş her zaman doğrunun hasmı
pranga,kelepçe,ve yıllar altın alyans mı
zindanda Yusuf’la çile harlamış...............Toynak

Hergün akar durmaz şiir pınarı
Sevgi ile bahçe de söner narı
Naz yapıp salınan ve kaçan yârı
Ozan ilo’m çeşmesinden sulamış..............Maskosu

Pir biçimi var, kater-kater göynü âşığın,
Dönerdir gülbâng, ihsân-ı çevre yanın.
Ol yâre gâh, gâh cânâna derd-i merâkın;
Nâdan ne engel, Yunus’tan ekber almış...........Türküdem