İki kişilik yaşadık aşkımızı,
Sen ve ben.
İlkleri yaşadık birbirimizde,
Yüzdük sevda denizinde.
Çakıl taşlarındandı evimiz,
Midye kabukları olmuştu çardağımız.
Çiçekler süslüyordu penceremizi.
Bitmek bilmezdi hayallerimiz...
Yarınları süsleyen,
Az şeyle yetinir,mutlu olurduk.
Yeminler ederdik,geleceğe dair...
Ellerimiz ayrılmamacasına kenetlenirdi,
Parmaklarımızın izi kalırdı birbirinde...
Harçlığımızdan biriktirdiğimiz parayla,
Takardık aramızda söz yüzüğünü,
Keserdik kurdelasını biz...ikimiz...
Perçinlerdik böylece,mutluluğumuzu.
Kovalardı günler günleri,
Yaklaşırdık vuslata adım adım,
Adı konmamış bir sevdaydı,
Yaşıyorduk,çılgınlar gibi doyasıya...
Çocukluk aşkı,dense de adına,
Saf,masum,dupduru...
Her türlü yalandan,riyadan uzak,
Yoktu bu ilişkide tuzak.
Seviyorduk birbirimizi,nedensiz.
Kalsak da kimsesiz,
Yolumuz,gönlümüz bir,
Ayrılmayız,ayrılamayız biz.
Böyle düşünüyorduk o yıllarımızda...
Geçti yıllar,büyüdük mü ne,
Geldi aklımız başımıza.
İşte o zaman,gölge düştü sevgimize.
Düzeyli birliktelik koyduk adını.
Tükenmişti sevgiler,ayrılmıştı eller.
Ne yaparsan yap,birleşmiyor gönüller...




Refik
22 . 12 . 2017
İstanbul