1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1733
Okunma
gülerken ağlamayı da öğrettin bana
çıkan her dolunayda
dolarken içime hüzün tam gece yarısı
sönerken ışıklar birbir
kalırım yalnızlığımla başbaşa
depreşir yaram tutmaz kabuk
ismini her andığımda
uyku girmez gözlerime kirpiklerim küs
gözyaşlarım bir pınar gibi birikir
dağarcığımda ki izler silinir birbir
içimde ukde gibi nokta olarak kalır
sevişmelerimiz gelir aklıma ürperirim
dili olsaydı o ağacın
düşen her yaprak anlatırdı bizi
hani kapatmıştın ya gözlerini
ellerini tutup seni ilk öptüğümde
ikimizde zemheride kalmış gibi titriyorduk
sana sarıldığımda eridi buzlar
her damlası ısıttı bizi
iç çekişlerimiz karıştı nefesimize
yaşadık aşkımızı en doruklarda
gerçekleştirmiştik olmaz denileni
vuslata bir adım kala ...
Refik
10 . 12 . 2017
İstanbul
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz