YUNUS’UM

Hünkâr Hacı Bektaş’ın dergâhında
Buğdayı nefese seçti Yunus’um
Pişmanlık faydasız ud kapısında
Eyvah’la kendinden geçti Yunus’um

Himmet bir hazine Taptuk elinde
Kırk yıl odun taşır küfe belinde
Hamken pişti, yandı garip halinde
Hoşgörü kilidi açtı Yunus’um

Omuzda torbası elinde asa
Çekti sefilliği etmedi tasa
Allah’ı zikreyler kalpteki yasa
Sevgiyi sevgiden biçti Yunus’um

Sundular Badeyi kendine geldi
Aruz vezni ile ötmeyi bildi
Akıcı Türkçeyle deryaya daldı
Tasavvuf suyundan içti Yunus’um

Molla Kasım bilmez cevher kıymeti
Yırttı yaprak yaprak çekti zahmeti
Sular bile çözmez gayri hikmeti
Sözlerden gönüle uçtu Yunus’um

Elif’in adıydı sevgide birlik
Öterken bülbüller buluruz dirlik
Aşk ile ayakta duruyor varlık
Kendi kendisine hiçti Yunus’um

Sevgi; Erdoğan’ın dilinde hece
Dumansız yansa da tütüyor baca
Allaha ulaşmak her şeyden yüce
Sefil derviş iken göçtü Yunus’um

Erdoğan ÇALIŞKAN 20.09.2015