iğneyle dağı delecek sabır yok artık
aşacak çöl de yok
bir fil unutkan olabilir
ama iğne deliğinden geçecek kadar da yitik değildir aklı



samanlık seyran olabilirdi aslında
ama hiçbir anahtar
delik açamadı meraktan sönük gözlere



umut fakirin ekmeği derler
biz düş zenginiydik güzelim
biraz da gezgin
o düşün pembe denizinde



alışığız gidişlere
dönüşlere
durup durup
durmak yok diye dank eden başımızı alır
düşerdik yine düş peşine



her gideni
kalana böler
sağ kalan kalpten
ruhu sökük münasip bir beden bulur
can verirdik emanet nefes’ten



şimdi senin külünden
el yapımı kuş yaptım



samanlık yakan deliliğin
ve biraz da inadın yüzünden



kuma kireç karıp
yaylı yatağın gıcırdayan sesinden
inim inim inleten o ince sessizliğin
ve nefesin kazırken kireci duvardan
altta kalan her boyanın
canı çıkacısa utancı
ifşa eder kendini
kendiyle birlikte
bir hikayenin reng’ini



şimdi her göz
çemberdir gözlerime
ezberledim formülü
hepsi pi re kare..