İnsan unutur mu kendini
Unuturmuş meğer
Öyle savrulmuşum ki
Yorgun ruhum
Ümitsiz unutulmuşluğum

Ah! Kaderim, kederim, sebebim
Yaşamım sende kalmış

Yolun olayım
Canın olayım
Seni sarayım
Derken ne bileyim inceden ince olduğunu
Dalını kırdığımı

Şu aranıp duran yokluğunla sınanan ellerim
Dostum olan ellerini unutmadı
Sıcaklığı hala avuçlarımda, o ilk gün
Tutmasan da eskisi gibi
Dokunmasa da parmak uçların
Bilmesen de sen kelepçeli yalnız sana

Sadece ellerine değil sevdam dediğim
Yar bildiğim
Parıldayan, ısıtan, alev alev yakan
Aynı sabaha, aynı geceye bakan gözlerine
Kelepçeli gözlerim
Artık utanmıyor ağlamaya

Kaç mendil ıslattığının önemi yok
Gülüşü yok
Işığı yok
Uykuları yok

Bir tek aşkın var bahar gibi başı döndüren
Tabiat gibi canlı, yeni
Gördüğüm
Açtığım
Soluduğum
Ömür ağacım dökülüyor

Sen yüzüne sürgün olduğum, ses versen bana dağların ardından
Dönsen, görsen, bilsen
Yüreğim nasıl kırk kilit kelepçeli adınla
Sen der kanar
Sen der yanar
Sen! sen der
Gelse de o son diyar
...
Açamam diyemezsin artık