Ve şiirimi
yokluğunda ezberlediğim yalnızlığıma kaldırıyorum elyâ !


Gecenin karanlığında yükselen ruhların girdabina and olsun ki
Ölüm saati tespit edilemeyen  hikayelerde yaşıyoruz
Sesler yalnızlaşıyor 
uzaklaştıkça kayboluyor suretler

ah şu kımıltısız duran
ve sofrasına kan dökülen hayat !

tanrının avuçlarından dökülen kederleri sürüyor canıma
kimliğime dokunan ne varsa ,
imlâsız
mağrur
öylece ulu orta
yalnızlığında telef olmuş çiçekler takıyor yakama.

Sesinin yankısı
kambur sırtıma isimsiz ağıtlar yüklerken ,
Bedenim adının geçtiği her yerde rûku’ya duruyor

Durma !
Dokun ruhuma
Belki yıldızsız bir gece de kazaren uğramıştır yanına

Şimdi
Ayak ucumda ölü busesi bir keder çoğalmakta 
bir de düşlerini öldürmekten yargılanan dünler


Demem o ki
Ruhunu kaybetmiş bir canla bu yalnızlar kervanında
güneşini yitirmiş bir karanlıkla
ve elbisesi yırtılmış çırılçıplak  bir hayatla
sonsuz ve uzun soluklu gidişler bırakarak ardında
vaftiz edilmiş yüreğimi azad ediyorum avuçlarında

Sesim son kez değsin kulaklarına
Varlığım artık ayışığı loşluğunda


Hadi üzerimi toprakla ört
Ve
kendine iyi bak elyâ





28 kasım 2017