AH KADER


Geçmişimin süre gelen çerçevesi içinde
Bir yol ayrımına düştüm.
Aslında yıllar olmuştu, ayrılalı
Düşünceler ayrılmıştı.
Ta o zamanlardan...


Akla karalar,
Birimizin ak dediği, değerimizin karasıydı.
Birimizin yok dediği diğerimizin oluruydu.
Ah kader...
Öyle bir ağ örmüşsün ki...
Çözemedim.


O ağda öyle bir bütünlemişsin ki,
Ayıramadım kendimi,
Başaramadım.
Yıllarımın boşa harcanmasına
Gücüm yetmedi.
Yetmedi gücüm.


Karalar ak oldu.
Yollar durak,
Hiç bir otobüs geçmedi o duraktan.
Hiç bir yol geçmedi.
Benim gibi bekleyenler vardı da,
Kimse acımadı.
Geçenlerde dönüp bakmadı...


Ah kader...
Ah öyle bir ağ örmüşsün ki,
Kimsenin gücü yetmedi.
Sabahlar olmadı ,kader de,
Güneş bile doğmadı,
Kimseler halin nicedir diye sormadı.


Dönüşümü yok muydu bunun?
Dönüşümsüzmüydü?
Geçmişi yoklardanmıydım?
Geleceği olmayanlardan mı?


Parçalanmış bir hayat yaşadım ,yıllarca
Paylaşılamayan bir hayat,
Ben ne umutlara gark oldum ki,
Ne acılarla boğuldum.
Gücüm yetmedi be hayat!
Gücüm yetmedi!
Başaramadım...


Ağladığımı herkes gördü de,
Neden bu gözyaşları demedi.
Kırgınım sana ey hayat!
Sana kırgınım!
Herkese kırgınım!
Derdin nedir diyede soran olmadı...


Artık çok geç oldu biliyorum.
Artık zaman geçti, ay geçti ,yıl geçti,
Ömür geçti ey hayat, ömür geçti.
Gene yalnız bıraktın...


Kendimle konuşur oldum artık!
Duvarlar bile sesimi duymadı.
Hırçınlıklarımı duyan olmadı.
Ah kader, ne zalimmişsin be kader!
Ne hainmişsin!


Beni görmedin ,yok saydınya kader,
Yok saydınya...
Güvenmiyorum sana artık!
Güvenmiyorum!!!

Demet Akyürek.