Şair dediğin geçer feleğin çemberinden
Kalpleri dillendirir feryâd ı figânıyla
Sevinç sarsa yüreği kurtulur kederinden
Dolmuştur kâlp haznesi güller ve dikeniyle

Mutluluk geldiğinde nefes alır derinden
Dağılır tüm bulutlar umutludur yarından
Dünya sanki o anda yaratılmış altından
Satırlarla buluşur yazar heyecanıyla

Acı keder gelince hayat boynunu büker
Üzüntüleri bitmez sabırla derdi çeker
Kanayınca yüreği deftere çile döker
Kalemine sarılır rahatlar beyânıyla

Aşk vurursa dalına yağmuru gözler durur
Yâri tutmazsa elden dallara hazan vurur
Düşer ince bir derde acı keder yoğurur
Dallar durmaz meyveye kurur aşk fermanıyla

Şair genelde yaşar duyguları derinden
Nasıl olursa olsun yazar dünden bugünden
Kelimeler hâldaşı dostluklar kurar candan
Dizelerle buluşur hemhâl dost kervanıyla

Şairlik kanunudur bu böyle döner devran
Şair bir nevi türlü hislere nigâhban
Kalplerin sözcüsüdür dillere de tercüman
İnsanlığa seslenir şairlik ünvanıyla

Selva Durmaz Emir