_ iki iç sıkıntısı
hüzünlere alışkın bakışlarında yalnızlığım dinlenir
deniz
ve karmaşık düşlerinle

Kam sana haber saldım, ensenin karartısında esaretleri azat eyleyip, güneşte kurutmak için içini boşalttığın umutlarımı; bir ipe dizdim çuvaldızla, çakırdiken büküne astım. Görmedin mi Böke.

sendede mi kol geziyor unutmak inceden
bak akşama yaralı bir kuzgun gibi düşme sende önüme
gün batımını bari esirge

_ iki iç sıkıntısı
yine bakar ağlarım kimsesizliğime
tek kişi kalsam da dönmem diyen yolumdan
düş gezgini gibi

Biçare ellerimle çizip yaşamın sınırını, gün henüz pencereme asılıyorken; ellerim arkada kavuşmuş, hala gidip geliyorum odayı sakin adımlarla. Yoruldum artık ey kam, "içimin kuyusundan sus taşımaktan".

elbet durulur bulanık düşlerimde geçmişin
kalbimin taze çırpınışlarını hissedip tekrar göğün açık kafesinde
her şeyi ufalayıp mesafeleri kısaltarak

_ iki iç sıkıntısı
uçmayı dilediğimiz özgürlüktür esaretten
pagan tüccarlarına haber salın
bilirim şimdi

Özgürlük kitabını okuyup hep bir ağızdan, kestiğiniz ağaçları tekrar gürül gürül orman yaparak; bile isteye yok etmeden kendimizi. Günleri bana da saydırma tekrardan, taşlı kumunu sermiş sahillerde sarhoştur halinden göğsüne değen saçların.

hızla geçen bulutlar gökyüzünden "çiziktiriyorken ayın kenarını"
sevda türküleri bulaşmıştır tuzlu tenine
hatırlarsın umarım bu umarsızlıklarını bakıp ağlarken mavice yalnızlığına bir hüseyni türküde.

_ iki iç sıkıntısı
yine de her şeyi ufalayıp aramızda mesafeleri kısaltmak isterim
bile isteye yok etmeden kendimizi
biraz sakince...