Gökkuşağının başladığı
yere yürürsün
renkler anlamını yitirir
kelebeğin dansı boşuna
beynini kemirir
bir veba
yaşamaya alışkanlığı
olan ne varsa
zalimdir o
bir mavinin
peşinden bu kadar gidilmez
mavi sadece denizin rengi
denizi dahi bilmeyen
yüzme bilmeyen
yaşanmaz bu kadar
çünkü veda
içimizde
bizden yakın bize
hayat yarı-ölümlüler
üzerine kurulur
bir damla suda
bir damla su da
bir damla suda da
yaşayan kendinin dışında
herkes kendini yaşar
kendinden başka
eksikler fazla
fazlalar eksiktir
hiçbir şey
yolunda gitmez
bu bir doğa kuralı
gözün gördükçe
ışık bile kırılır
yoksunlaşır gök bulutlarından
ve bulutlarından Tanrı’nın
şimşekler boşalır
yoksullaşır Tanrı
belki kırgınlık
kızgınlık
ama umutsuzluk değil
hayat ateş de olsa sonu
küllerinden bağışlanır
başlanır yeniden
bir nefesin
peşinden bu kadar gidilmez
ölünmez bu kadar...

İlker ÖZDEMİR