Unutmanın arefesindeyim can.
Ölümün döşeğinde,
Delirmenin eşiğindeyim.
Yıkadım şimdi yüreğimi.
Akladım benliğimi.
Artık vuslata gün sayıyorum.
Toprak senin gibi değil,
O beni bekliyor biliyorum.
Ya da en azından;
Öyle olduğuna inanıyorum...

Unutmanın arefesindeyim can.
Dünün şafağında,
Yarının karanlığındayım.
Düzeliyorum ağır ağır.
Artık gözüm kör,
Kulağım sağır.
Ne görüyor ne duyuyorum.
Ne kalbime ne aklıma uyuyorum.
Sadece unutuyorum.
Ya da en azından,
Öyle sanarak kendimi avutuyorum...

Unutmanın arefesindeyim can.
Sıyrıldım olmazlarımdan.
Tükettim tükenmezlerimi.
Bitirdim bitmez dediklerimi.
Bir görsen ne hale gelmiştim.
Ölümü bile isteyerek seçmiştim.
Kan kusmuş yine de gizlemiştim.
Şimdi unutmanın arefesindeyim.
Anla işte gayrı son nefesteyim.
Bir adım ötesinde bitecek her şey.
Ne sen kalacak,
Ne de ben diye bir şey.
*
Unutmanın arefesindeyim can.
Yarın yepyeni bir gün doğacak.
Bak gör bu yürek,
Bundan böyle layığını bulacak.
Ya menziline ulaşacak,
Ya toprağa karışacak.
Ya benimle uzlaşacak,
Ya bensizliğe alışacak.
Demem o ki,
Ya hatırlanacak ya unutacak.
Ama ne olacaksa artık olacak.

Celal BAHAR