YAŞAMAYI UNUTTUK
Ama gerçekten yaşamayı !
Düştük bir hayat karmaşasi derdine
Onca çabalar harcadık
Hep daha iyi bir yarın peşine
Oysa bugün bizimken
Bilmedik kıymetini
Sanki yıllar sonramiz var gibi...
GÜLMEYİ UNUTTUK
Ama gerçekten gülmeyi
Hüznü eş ettik ruhumuza
Yeri geldi anlamsız gülüşlerimiz oldu
Yeri geldi kanadık her gülüşümüzde
Gülmek için
Hep birine muhtaç sandık kendimizi
Oysa değildik
Bunu görmedik bile...
KENDİMİZİ UNUTTUK
Hep başkarı uğruna hırpalayıp
Param parça ettiğimiz kendimizi
Başkalarını sevme uğruna
Hiçe saydığımız
Görmezden geldiğimiz kendimizi...
SEVMEYİ UNUTTUK
Gerçekten sevmeyi
Yaralar açtık birbirimize
Birbirimizin canını yaktık
Maffettik bir birimizin
Umutlarıni hayallerini
Çıkarsız hesapsız dokunmadan
Sevemez oldu kimse kimseyi
Zindan ettik bir birimize
Hayat denen bu sınav yerini...
AHİRETİMİZİ UNUTTUK
Sanki o son vermeyecek gibi
Öyle kabullendik
Öyle sahiplendikki bu sahte cenneti
Hiç ölmeyecek gibi
Şu üç günlük dünya uğruna
Gözden çıkardik sonsuz alemi
Sadece en yakınlarımızi kaybedince
Geldi ölüm aklımıza
Beş on dakika sonra devam ettik
Yaşantımıza
Ve en kötüsü buydu işte
BAK SANA DİYORUM
ERKEN DEDİĞİN ŞEYE ŞİMDİ KOŞ
BU SON ANIN SON ŞANSIN BELKİDE....
Murat Arslan
Issız şair M.A