senin
can’a can katarken
benim
can’a merhaba derken
haykırdığımız çığlıkla
tanıdık birbirimizi
zaman içinde o çığlık
sevinç oldu, hüzün oldu
anlatılmazlık, anlaşılmazlık oldu
ama her zaman
aramızdaki kopmaz bağın
en büyük simgesi oldu
seneler sonra aynı çığlığı
ben de haykırdım
bir bahar sabahı
bir de temmuz sıcağı
öğrendim,
nasıl bir gurur ve
yaşamdaki tek mutluluk olduğunu
öğrendim,
senin ne büyük
ne inanılmaz, ne mükemmel
bir insan olduğunu
şimdi
kendi canlarımın bana sevgilerinde
seni daha çok seviyorum
kendi analığımda
seni yaşıyorum
bana bakışlarında seni
ve kendimi görüyorum
zamanın eli ne çok okşamış saçlarımızı
acıların izleri çıkmış suratlarımıza
biz bu kadar acıyı ne zaman yaşadık,
nasıl dayandık anne?
sen bu uzun yolda yürürken
daha çok sen olmuşsun
ama ben hep yalnız yürümüş
eksilmişim anne…
bir zamanlar kendim iken
şimdi başkası olmuşum
o kadar özledim ki
yeniden çocuk olup
göğsünde, kokunla uyumayı
sevginle şımarıp
elinin güvenli sıcaklığını duymayı
bana yardım et
elimi bırakma
önümde uzanan yolu
sensiz yürüyemem
küçükken karanlıktan nasıl da korkardım
hatırladın mı? anne…
şimdi…..büyüdüm
ve
sensizlikten
korkuyorum
ANNE…

Eser Aslanlı
izmir