Sana kavusabilmek için semâya kaldirip ellerimi,
kaçinci dua edisim yaraticiya, bilmiyorum.
Seninle basliyorum her günüme, seninle devam ediyorum
yasama ve seninle bitiriyorum günümü..
Özlüyorum birtanem, aglamak istiyorum, aglayamiyorum..
Sözümüz geliyor aklima.. “Aglamak yok..
Gözyaslarin bu kirli dünyaya akmamali. Onlar cennetin irmaklari olmali.
Söz ver bana aglamayacaksin tamam mi?” deyislerin geliyor aklima..
Aglamayacagim diyorum kendi kendime.
Bu kirli dünyaya gözyaslarimi akitmak istemiyorum..
Sonra düsünüyorum.. Kirli dünyayi arindirmak için aglamak gerekli belki de..
Sen de agla sevdalim.. Ben tutamiyorum, engel olamiyorum gözlerime.
Sana gelmek istiyorum her an.. Senin yaninda olmak.. Sana kavusmak..
Seninle bulmak istiyorum “son”lunun içinde “sonsuz”lugu..
Seninle yasamak istiyorum sevginin dehlizlerinde.. Aglamak istiyorum.
Öncü olmak istiyorum arindirmak için kirli dünyayi, aglayanlara.