Hiç umut yoktu, diye düşünürken
var olur zaten umut
hiç umut yoktu aşka dersin
kavuşmak hayal dersin
bir de bakmışsın kardelen gibi
hiç ummadığın anda
bir şeyler tutuşuverir kanında
gün yüzüne çıkar umut
öfkeden ve kaybetmekten bıkar umut
o soğuklukları alıp hayat olur aşk olur
yanar yanar gönülde köşk olur...


umudun rengidir mavi
kimi zaman kan kırmızıdır albayrak gibi
kimi zaman yeşil
kimi zaman başımızda eser efil efil
güneşin dağların ardında parıldamasıdır bazen
bir çocuğun elinde ki balondur


Hiç umut yoktu
ne Çanakkale’de ne de başka cephelerde
biz dirilttik umudu
Rabbın dilemesiyle
bir kuru ekmeğin bir tas çorbanın sıcaklığında
biz yaşattık yüreklerde gönüllerde...


umut hep vardı aslında
arayıp da bulmasını
yaraları sarmasını bildikten sonra
odur bizi ayakta tutan
odur bizi yıktırmayan yerle bir etmeyen
vatan sevgisini yüreğine koyduktan sonra...


AHMET ZEYTİNCİ