Bıktım güçlü gözükebilmek için çabalamaktan, hiç kırılmamış
gibi dik durmaktan, bağıra bağıra ağlamak isterken kahkahalar
atmaktan, aldırmıyormuş gibi yapmaktan, on dört yerimden
bıçaklanmışım gibi hissederken bile "önemli değil" demekten

ve önemli değilmiş gibi davranmaktan, benim hayalini kurduğum
şeyleri yaşayan insanlara imrenerek bakmaktan, bıktım.
Tüm odaların kapılarını kitledikten sonra, bir köşeye kıvrılıp
korkuyla uyumaya çalışmalarımı, Kabuslardan uyandığım

karanlık gecelerde arayacak, çağıracak, sarılacak birini bulamayıp
güneşin doğmasını beklediğimi nasıl anlatayım..? Bıktım.
Güvenip biraz içimi açtığım herkesin içimi yaralamasından bıktım.
Yanında biraz çocuklaştığım herkesin vurmasından bana koca elleriyle,

biraz güçsüzlüğümü gösterdiğim herkesin silahlar kuşanıp durmasından
karşımda bıktım. Bıktım anlatamadığım için susmaktan. Tam her şeyi
dökmeye karar verip, vazgeçmekten. Değiştirmekten konuyu sevmediğim
bir şarkıyı değiştirir gibi. Kimseye bahsedemeyip, içimden atamadıklarımdan.
Unutabilmek için yalvardıklarımdan bıktım. Sırtımdan vurulsamda yok bir şey
geçer birazdan demekten... Bıktım ben...