Kar yağarken lapa lapa
Kalırlar karın altında.
Üşümezler mi acaba?
O bembeyaz çiçeklerin.
Sanki gelinlik giyersin.
Soğuğa inat yaşarsın.
Dökülmez mi çiçeklerin.
Üşümez mi yaprakların?
Yaz kış yeşil yaz kış canlı,
Hiç dökmezsin yaprağını.
Çok bol verirsin meyveni.
Tatlı sula eriğini.
Öyle sanır seni gören.
Sen de yaprağını dökersin.
Döküldükçe yenilersin.
Şu yalan dünya gibisin.
Adın ondan mı acaba?
Haksız da sayılmazlar ya.
Sana derler, Yenidünya.
Meyve verirsin baharda.
Kandırırsın bilmeyeni,
Gönül ile bakmayanı,
Yemyeşil görünce seni,
Derler dökülmez yaprağı.
Biri biter biri düşer,
Meyvesin bırakan gider,
Yaşayanları görürler,
Dökülenleri görmezler.
Gün gelir hepsi dökülür,
Dalın kökün hepsi çürür.
Sonra sura üfürülür.
Gerçek hayata dönülür.
İnsanlar kalkar ayağa.
Durur Hakkın divanına.
Hesap verirler orada.
Sende var mısın acaba?