Adam yumuşak başlı sevecen
Biraz deli
Biraz da serseri ruhlu
Sevdi hep yaratandan ötürü yaratılanı
Karıncayı dahi incitmedi
Hep incindi, kırıldı…

Kadın güler yüzlü şen şakrak
Hayatın cilvesine ortak olmuş
Feleğin tokadını yemiş
Geçmedik çember bırakmamış
Mert
Erkekten daha erkek
Özü sözü bir
Sevmişti bir kere
Adam iyi huylu habis gibi işlemişti içine…

Adam ince ruhlu
Duygu dolu
Kendine bir yol çizmiş
Seviyordu ay parçasını
Sevmedi kendisini seven kadını
Sevemezdi de
Yıprandı bin parçaya bölündü
Direndi sonuna kadar
Hiç yanmadığı kadar
Canı yandı
Parmağında ay parçasının yüzüğünü taşıyordu
Ona yürekten bağlıydı
Ağladı adam abı hayat suyuna
Sadece ağladı…

Kadın emindi duygularından
Gökkuşağı gibi doğmuştu yüreğine sevdanın renkleri
Ama adam görmüyordu kadını
Kadın mecbur kaldı
Vazgeçti sonunda karşılıksız sevdadan
Karanlıktaydı kendi içinde
Yol yakınken yine siyahı seçti
Oysa mutluluklara aç büyümüştü kadın
Gömdü adamı içinde derin bir yerlere…

Gözyaşları içine akıyordu
Vakit tamamdı
Ayrılık saati gelip çatmıştı
Her ikisinin de dalları kırılmıştı bir kere
Ve yolları ayrıldı
Adam arkasına bakmadan loş sokakta kayboldu
Kadın da hiç bu kadar ağlamamıştı
İkisinin de ömrünün son deminde mevsim son bahardı…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
10.10.2016