Dağıt diyorum biriktirme artık
Gönlün yanarken onlarca defa
Yangından geriye kalan külleri
Savur gitsin rüzgâra karışsın
Sonra korkuyorum
Ya yakarsa küllerim binlerce gönlü canı
Vazgeçiyorum gizliyorum
Gönlümün kuytu bir köşesine
Yaksa da kanatsa da
Hasreti çağırmasın gel gel diyerek
Önüne gelen almasın bilmeyerek
Bırak gönül şehrinin lambalarını söndürsün
Ben razıyım diğer insanları acıtmasın
Yakmasın ben gibi acılar içinde bırakmasın
Göm gönlünün mezarına küllerini
Yakmasın gönülleri sevenleri

Hani derler ya iki üç defa sevdim
Ya sevmesini bilemedim
Ya sevdiğim beni sevmedi
Ya aşk bizi candan sevmedi
Ya da ikimize gönüllerimiz gülümsemedi
Yandı yürek kor köz oldu söndü külü kaldı
Sevdim çok sevdim olmadı
Çok sevememek mi gerek anlamadım
Yoksa kel olmamak mı gerek bence evet olabilir
Gözleri mavi mi olmalı deniz gibi
Çok çok yakışıklımı olmalı bence evet
Ondan olmadı illa ham hiçbir sabah akşam
İşte bende savur diyorum küllerini
Umutları alıp götürmesin diye serpmiyorum
Saklıyorum gönlümün
Kuytu bir köşesinde
Yaksa da yıksa da
Beklesin bir köşede
Etrafa savrulmadan

Gülüşlerden hayal kurdum kurudu
Güler dedim sevdim gülmedi vurdu
Ne sordu ne cevabını buldu
Şairiz ya vurulacak adamı buldu vurdu huzurla doldu
Gitsin gitme kal sözünü duymayana söz ne yapsın
Yuvarlan yokuştan aşağıya diyorum kendime
Yuvarlandıkça küllerin toza dumana karışsın
Etrafa dağılmadan toprak içinde kaybolsun
Dilsiz yüreğinden bir iz kalırsa geride yazık olur insanlara
Gönül şehrinin lambalarını sönük ya
Kalayım diyorum o karanlıkta dışarıya hiç çıkmayayım
Âşık Gülveren