Bu günün küçükleri cici yavrular,
Yarının büyükleri ’siz’ dediklerinde,
Gökteki yıldızlara ev kurmak neyse,
O denli uzaktı bu sözler gerçeklerden bana,
Yemin ederim hiç gelmezdi de aklıma asla,
Birgün er geç kırkbeşime geleceğim de...

Saatler, günler, aylar ve yıllar,
Unutulmaz bir gecelik aşklar misali,
Selam vermeden ve hatırda sormadan,
Yolcular indirip yeni yolcular alan,
Telaşlı trenler gibi geçip gidiyorlar...

Ne yalvarmam yakarmam,
Ne dualarım, asla...
Vurmak istedim ama vurmadı kurşunlarda!
Oysa ne tatlar katıp, ne keyifler vermiştim,
Ne hatırımı saydı benim, ne kıymet bilmedi asla!
Dur durak da demedi, hızla geçen hain zaman.

Geldik işte artık ömrün sonuna,
Bastık artık zamanın son basamağına da,
Dur arızalan biraz, benim içinde oyalan,
Yavaşla ne olur, yavaş geç ey zaman!
Bunlar son çiçekler ve son kelebekler belki,
Bu çeşmeden içilen son damla su belki de,
Ve göğe bakıp alınan belki son nefes de bu..

Çok yoruldum iki gözüm, ne olur biraz dur;
Birkaç saniyeden sonra ise, hep dursan da olur...

Yalçın Öner
Mersin, 2019