Tek sıkıntım şu hayatta
İnsanlara güvenirim
Yaptığım en büyük hata
Herkesi “iyi” bilirim!

Güvende yoktur sınırım
Cümle âlemi tanırım(!)
Karşıma kim çıkar ise
Hep kendim gibi sanırım!

Dost bildiğime güvendim
Güvendikçe tokat yedim
Hep taşıdım hüsn-ü niyet
Böyle olmamalı dedim!

Kim ne etti ise yuttum
Beklentimi yüksek tuttum
Hep bir umut bekledim de
Asıl, kendimi avuttum!

Umduğum gibi olmadı
Beklentim hedef bulmadı
İlk ağızdan söz verenler
Bir kez sözünde durmadı

İyi günde aldatıldım
Kötü günlerde satıldım
En küçük bir menfaatte
Tutup kenara atıldım!

“Söz” dediğin, bir çiğnemdir
Onu yutan ise kemdir
Ahde vefa göstermekse
Sahibi için erdemdir!

Nerde vaat? Nerde sözler?
Hani Müslümandık bizler
Söz verip cayanlar duysun
Cehennemde bitmez közler!

Bu hep böyle mi gidecek?
Mezar var ha! gidilecek
Sözünü yiyip, yutanlar
Mahşer günü ne edecek?

İnsan, akıl erdirmeli
Hep güzellikler dermeli
İki eli kanda olsa
Ahde vefa göstermeli!

İnsanlık; ben-i Âdem’miş
Tamamı da çiğ süt emmiş
Sindirenler adam olmuş
Kalanlar terse bölenmiş!

Hamdi, fazla yorma kafa
Millet şaşırmış bir defa
Kellen gitse cayma sözden
Çok mühimdir ahde vefa!

Mustafa GÜL (Hamdi)
(03.10.2017)