Nefes almak bile bu kadar güç değildi
Bir anlık çırpınışlarım sanki boş yere
Acı bulandı akıttığım her damla tere
Ömür boyunca düştüm, kalktım belki bin kere

Yoruldum artık sürekli savaşmaktan
Tükendim artık engelleri aşmaktan
Gücüm kalmadı tekrar tekrar başlamaktan
Kurudu artık gözlerim taşmaktan

Kalbi param parça, alçılı bir hasta
Gönül kapısı mühürlü ve sandıkta yasta
Kimi zehirler ikram edilen gönül pastası
Kalp çarmağa gerildi, bir uçu Edirne diğeri Karsta

Gidiyorum, herşeyi ardımda bırakıp
Hakkıma düşen istikakımı omuzlayıp
Son veriyorum kötü olan herşeye
Yeni sayfanın sözleşmesini imzalayıp

İçimin ferhadı bir nebze dizelerimde
Hüznün o acı eseri elmacıklarımda
Her ateşin dumanı yakar ciğeri
Çayın o derin kızıllığı gözlerimde

Öylece uzaktan bakar bana mutluluk
Ermek için kat edilen yolları gözlemler
Hayattaki en kötü şeydir umutsuzluk
Sonrasında ise ansızın gelen özlemler

Sükûnet sardı kalbime, aklıma
Ulaşamaz oldum asmadakı salkıma
Ruh sanki bedenden ayrılmak ta
Biraz et biraz kemik benden arda kalan

Öyle anlar geldiki şu kalbim tekler
Ruhum daralır, bedenim terler
Üstüne birde hayat dert ekler
İsyan eder içimdeki hassas yerler

Gözlerim uzun zamandır nemlenmekten aciz
Canım yanmıyor artık kırıcı sözlere
Sanki duygu borçluluğundan yedim haciz
Allahın selamı burdan harebeci sizlere

Dar geliyor ruhum bedenime
Zorluyor her an her bir yanımı
Sığmıyorum artık ben içime
Kalbimde yapılmış bir hasat biçimi

Yüreğimin tam ortasında büyük bir buzul
Velhasıl yaşam enerjimde, bende tükendim
Hayata tutulmaya yetişmiyor uzul
Oysaki ben herşeye rahmen hep gülendim

Senin bırakabileceğin tek şey zaman
Sevdiklerin bırakınca acıdır arda kalan...