HAYATIN KAHRI
Sokaklar insan seli.
Herkes kendi halinde.
Kimisi sarhoş,
Kimisi sefil bir vaziyette.
Öğrencisi, memuru, işçisi…
Aşıklar kol kola, mutlu.
Ama herkes kendi halinde.
Her çeşit insan var.
Kravatlılar geçiyor gayet ciddi.
Neşeli, günahsız insanlar…
-Aa oda ne
Afyonlamış bir tuzak!
Yeleğinin altında bomba, tik tak!
Bom diye bir ses!
Kıyamet mi kopuyor ne!
Kaçışmalar, bağırmalar, siren sesleri.
Bu ne vahşet!..

“O an köyde olmayı ne çok arzu ederdim.
Sessiz sakin bir akşam üstü,
Ihlamur ağacının altında,
Demli çayımı yudumlamayı,
Kuş sesini dinlerken.
Yavaş yavaş tatlı bir uyku basar gözlerimi.”

Ne bu şehrin belası vardır orada,
Ne patlayan bombalar,
Ne siren sesleri,
Ne de acı çığlıklar…

Sen hayatı değil.
Hayat seni sürükler.
Orada payına düşen neyse,
O kadar yaşarsın.
O kadar…
Yusuf Yılmaz