kırdın belimi kırdın
yakıp ciğerimi yürekten vurdun
hesapsız sınırsız sevdamın kızı
karanlık gecelerimin seher yıldızı
neden ansızın çekip gittin
beni böyle tek başıma bırakıpta
sen kimin oldun
bilmiyorum gittiğin yerde ne buldun
ama şunu iyi bil unutmaki
sen benim geçmişime geleceğime
tüm varlığıma bir darbe bir vurgun oldun
oysa
bir dünya yaratmıştım seninle
seninle başlayan seninle yaşayan
gidişin bir kasırga bir tufan oldu
tersine dönderdi yok etti her şeyimi
tek varlığımı seni perişan derbeder etti beni
ne haldeyim ne durumdayım bilmiyorsun
dümeni kırılmış rotasız bir gemi
sürüklüyor dalganın gücü rüzğarın yönü
parçalandıkça parçalanıyorum
daha hızlı daha güçlü vuruyor
parçalandıkça parçalarımı ufaladıkça ufalıyor
çırpınmak tutunmaya çalışmak boşuna
kudurmuş kasırğa bakmıyor gözlerimin yaşına
bir zaman sonra ya yoruluyor ya duruluyor
sessizleşip sakinleşerek yok oluyor
artık gün aşmış akşamda oluyor
mehtap ne kadar güzel gök yüzünde
şafkı vuruyor denizin suskun sakinliğine
tatlı hoş bir mehtap esintisi yayılıp okşuyor denizin yanağını
bir tatlı tebessüm sanki dalğalarla sahil boyuna doğru
param parça parçalanmış savrulup dağılmış duyğularımı
kumsallara doğru götüren gezintisi

diyor ki kölecioğlu eğer merak ediyorsan
gidişinle ne yaptığını kölecioğluna
uğra en yakın sahile bak dalğaların son bulduğu
getirdiğini bırakıp döndüğü yerlere
işte oralarda görebileceğin en son görüntüsü

Ahmet kölecioğlu 2004